Het stereotype van autisme doorbreken met Céline Mollink van Autismekracht
Transcript
Intro met mannenstem op vrolijk muziekje: Welkom bij Inclusiecast, de podcast voor marketeers die inclusiever willen communiceren en zijn.
Evita Lammes: Hallo en welkom bij Inclusiecast. Vandaag spreek ik Céline Mollink. Céline is ervaringsdeskundige op het gebied van autisme en werkt als psycholoog bij het specialistisch centrum ontwikkelingsstoornissen van Dimence. Daarnaast is ze zelfstandig gecertificeerd autismecoach bij haar bedrijf AutismeKRACHT. Het was een heel inspirerend gesprek en ik hoop dat jij er ook van gaat genieten.
Evita: Hoi Céline, wat ontzettend fijn dat je hier wil zijn. Ik ben echt heel dankbaar dat je met me wil komen praten over neurodiversiteit en specifieker nog over autisme.
Céline: Ja, dank je wel. Ik ben ook blij dat je hier aandacht aan besteedt, dus heel fijn.
Evita: Ja, leuk. Dan wil ik als eerste je vragen: Wie ben je en wat doe je?
Céline: Ik ben Céline Mollink. Ik ben 32 jaar. Ik woon in Deventer, samen. Op het moment ook zwanger van mijn eerste kindje, dus ook allemaal heel...
Evita: Oh, gefeliciteerd.
Céline: spannend. Dank je wel. En daarnaast, ja, ik werk als psycholoog binnen de derdelijns GGZ, de specialistische GGZ, ook met de doelgroep onder andere autisme en/of ADHD, veel wat complexere problematiek krijgen wij zeg maar, nou ja, voor de kiezen. Of dat we mee moeten kijken met bepaalde diagnostiekvragen of behandeling. Daarnaast ben ik ook vanuit AutismeKRACHT, mijn eigen onderneming, onder andere autismecoach. Ja, dus ik geef coaching, maar ik spreek ook op congressen, of ik geef voorlichtingen, deskundigheidsbevorderingen, organiseer bijeenkomsten voor lotgenoten, eigenlijk heel veel verschillende dingen. Dat doe ik nu, sinds 2019 ben ik daarmee gestart eigenlijk. Nadat ik zelf ook de diagnose autisme kreeg. Inmiddels weer in 2017, na een hele lange zoektocht. Dus ja, was dat een beetje de aanleiding van: Goh hé, ik autisme? Hoe kan dat nou? En waarom herken ik me niet in dat beeld? Nou, en zo is dat een beetje op gang gekomen. Probeer ik eigenlijk zoveel mogelijk het beeld van autisme te verspreiden en te verbreden eigenlijk in de wereld, in de maatschappij, ja.
Evita: Voordat ik daar alles van wil weten, denk ik dat het handig is als we eerst even een paar termen verduidelijken, namelijk: Wat betekent neurodiversiteit en ook hoe valt dan het autismespectrumsyndroom, zoals we het dan noemen, hoe valt dat daarbinnen?
Céline: Ja, het wordt genoemd, inderdaad, autismespectrumstoornis vanuit de DSM, maar tegenwoordig wordt steeds meer ook wel gezegd van ja, het woordje stoornis... Als je het dan hebt over neurodiversiteit, hebben we het wel steeds meer over, ja er zijn eigenlijk verschillende soorten breinen en dat is eigenlijk de diversiteit hè, dus die neurodiversiteit zegt eigenlijk: Goh, autisme is bijvoorbeeld een andere manier van bedrading als het ware in je hoofd. En zo is het ook bijvoorbeeld met ADHD, ADD, dyslexie, wijken af van de norm van wat we als normaal zien, om het maar even zo te zeggen. Maar om die termen niet te hoeven gebruiken, want het is niet zozeer: Jij bent normaal en jij bent ziek, bijvoorbeeld, is het meer dat we willen kijken naar goh, er zijn eigenlijk verschillende, mogelijkheden van hoe je brein werkt, dus daarin wordt de term neurodiversiteit heel erg gebruikt. Vaak noemen we mensen die zeg maar niet een neurodivergent brein hebben, die noemen we dan vaak neurotypisch. Dus dat zijn misschien wel termen die vaak worden gebruikt, die je misschien wel eens hoort. En nou ja, autisme is dus onder andere ook een andere manier van het werken van je brein.
Evita: En wat gebeurt er dan in een brein met autisme? Wat is er dan anders dan een neurotypisch brein?
Céline: Ja, dat is, nou ja, wat we eigenlijk vanuit gaan, is dat het op een andere manier dus werkt. Dat de informatie anders wordt verwerkt. Dus dat bij een brein van iemand met autisme ook al veel meer binnenkomt aan prikkels en dat het brein dat eigenlijk onvoldoende filtert van: Goh, wat is nou eigenlijk belangrijk? Wat heb ik nodig voor die situatie? Wat is prioriteit? Maar ook intensiteit van prikkels kan nou ja, dempen. En wat we eigenlijk zien dat mensen met autisme heel erg overspoeld kunnen raken door allerlei prikkels, maar ook heel erg kunnen vastlopen daarin. Als een situatie of een gebeurtenis niet duidelijk is, of als ze onvoldoende informatie hebben, is het eigenlijk lastig om te snappen wat er gebeurt en dat weer aan te vullen met een eigen brein, om het maar even zo te zeggen. En daarin kan je heel veel wel vastlopen, in heel veel dingen eigenlijk, die je tegenkomt.
Evita: Zou je dan kunnen zeggen dat mensen met autisme minder aannames doen, dus minder inderdaad invullen eigenlijk?
Céline: Ik denk dat je dat wel vaak hoort. Heel veel mensen die autisme hebben, die geven ook aan: Ik heb behoefte aan duidelijkheid. En die kunnen stagneren op het moment dat er inderdaad een puzzelstukje of een stukje informatie mist en eigenlijk pas door kunnen als ze de juiste informatie hebben. En als je het zou invullen, ja, dan kan dat ook onjuist zijn. Eigenlijk weet je het niet, dus dan kan je bijvoorbeeld niet goed verder komen.
Evita: En hoe zie jij, want ADD bijvoorbeeld en hoogsensitiviteit zijn daar enigszins aan gelinkt in dat het ook anders omgaat met prikkels, volgens mij.
Céline: Ja.
Evita: Kun je voor ons uitleggen wat daarin de verschillen zijn?
Céline: Nou, er is sowieso heel veel overlap, inderdaad. Maar ik denk dat het bij een stukje autisme ook wel wat meer gaat om betekenisgeving aan dingen en het begrijpen van, zoals sociale situaties en eigenlijk allerlei informatie die op een dag op ons afkomt, dat daar misschien nog wel het grootste verschil in zit. En dat de overlap bijvoorbeeld ook wel inderdaad kan zitten in gevoelig zijn voor prikkels, zoals bij ADD, of HSP, wat je dan ziet, of overlap met planning en overzicht, dat soort zaken. Maar dat je wel vaker ziet dat mensen met autisme echt ja, vast kunnen lopen, in plaats van het alleen overweldigend vinden en daarvan moeten bijkomen, zeg maar. Dat er eigenlijk heel veel dingen in het dagelijks leven, ja, dat je bezig bent met wat gebeurt hier, het is onduidelijk, of ik probeer het te begrijpen en dat dat eigenlijk soms al een dagtaak op zich is.
Evita: Ja, dus dat vastlopen, dat is eigenlijk een soort, ik begrijp het niet, ik probeer meer context te krijgen. Die context is er dan niet voorhanden, of dat is, zijn dingen die mensen vaak niet expliciet uitspreken, misschien.
Céline: Precies en dat is dan lastig. En als je iets vaker meemaakt, of iets is altijd hetzelfde, ja dan ben je dat gewend en dan gaat dat beter dan dat er in één keer, als er verandering van situatie komt, zeg maar. En dan is het per persoon weer anders hoe je daarop reageert en hoe lastig dat voor je is. Ik denk dat daar ook veel juist onderscheid zit, als je deze verschillende dingen naast elkaar legt.
Evita: En je hebt natuurlijk zelf, dat zei je net al, dat je als missie hebt om het stigma rondom autisme te doorbreken en ook om het beeld daarvan op te rekken. Hoe doe je dat?
Céline: Ja, hoe ik dat doe? Eigenlijk op verschillende manieren. Nou ja, alleen al door bij zo'n podcast te vertellen over autisme, maar ook spreek ik wel op congressen en nou ja, eigenlijk verschillende plekken, waar het maar kan. Ik deel ook los van mijn verhaal als psycholoog, dus ik deel ook wat ik zelf meemaak en qua cliënten wat ik zie, maar ook mijn eigen verhaal. Dat combineer ik eigenlijk. En ja, dat probeer ik op zoveel mogelijk plekken uit te dragen. Dus via social media, maar ook inderdaad bij voorlichting, congressen, deskundigheidsbevordering bij professionals, want ook daar is het belangrijk dat de diagnose ook gezien wordt, of onderkend wordt. En niet dat mensen jarenlang niet weten wat er met hen aan de hand is, omdat er soms juist nog, ja, door onvoldoende kennis die er nog is, vooral bij vrouwen.
Evita: Dan heb je meteen al mijn volgende vraag, heb je al mooi ingeleid, want autisme wordt bij vrouwen vaak veel later herkend en moeizamer herkend dan bij mannen. Kun je ons daarover vertellen hoe dat kan?
Céline: Ja, hoe dat kan. Dat is onder andere, denk ik gewoon, omdat we nog heel erg uitgaan van een bepaald stigma, een stereotype beeld van autisme, wat veel meer aansluit bij veel mannen en ook dat geldt helemaal niet voor alle mannen. Maar vaak denken we bij autisme aan een man, of een jongetje, die ergens met treintjes aan het spelen is, even heel gechargeerd, maar toch, niet goed contact kan maken. Het verbaast me nog steeds hoeveel mensen gewoon nog steeds dat beeld ook hebben: dat je geen oogcontact maakt, dat je je niet kan inleven, dat je niet kan communiceren, of daar geen behoefte aan hebt. En wat je bij vrouwen ziet, bij veel vrouwen in ieder geval, is dat vanaf jonge leeftijd al, graag dat sociale eigenlijk, die behoefte hebben om sociaal mee te komen en in de gaten krijgen van, oké dat gaat, of tenminste soms ook onbewust, maar dat het bij hen anders gaat. Of dat ze merken van oké, wat wordt er nou precies van mij verwacht en dat ze heel erg gaan maskeren, gaan aanpassen, gaan kopiëren, waardoor hun gedrag eigenlijk niet zo opvalt. Vaak zie je ook dat ze wat stiller of wat teruggetrokken zijn. Ja, dat is geen gedrag wat opvalt. Bij jongens zie je sneller dat het zich wat externaliseert, bepaald gedrag. Ja, dan word je er eerder uitgepikt van: Goh wat is er aan de hand en op die manier... Ja, op sociaal gebied zie je ook dan vaak dat vrouwen best zich goed ontwikkeld hebben en dat het ook vaak aan de buitenkant helemaal niet zichtbaar is of iemand wel of geen moeite heeft met het sociaal contact bijvoorbeeld, dat oogcontact vaak is aangeleerd, bijvoorbeeld. Dat er wel degelijk inlevingsvermogen is, of kan zijn, waarvan heel veel mensen altijd dachten, oh dat hebben mensen met autisme niet, dus deels een bepaald beeld wat gewoon nog onvoldoende mensen kennen en deels ook omdat vrouwen dat heel goed kunnen maskeren.
Evita: En waar ik benieuwd naar ben, is, zou dat te maken hebben met de sociale rol van vrouwen? Of zou dat ook iets zijn waar we beter in zijn?
Céline: Ja, ik denk wel van beide. Ik denk dat het genetisch al wel, dat man en vrouw, om maar even heel zwart-wit zo te noemen, er zijn natuurlijk op dit moment allerlei mogelijkheden natuurlijk en variaties qua gender. En dat het uiteindelijk ook een bepaalde rol is die je krijgt toebedeeld, of de verwachtingen die er zijn van jou als meisje misschien anders dan als jonge jongen, dat dingen minder snel gek worden gevonden, als je je misschien terugtrekt als jongen, dan als je dat als meisje zou doen. Of dat je ook in gesprekken met vriendinnen meer op emoties zit, of meer op andere gesprekstechnieken, of onderwerpen hebben, waardoor je daar graag zoiets hebt, oh daar wil ik ook in mee komen en ik wil niet opvallen, of laten zien dat ik dit heel lastig vind, of dat ik niet goed weet wat ik moet zeggen. En dat zien we natuurlijk ook wel bij mannen gebeuren, maar daarin zien we ook wel eens vaker dat die soms ook wel de neiging kunnen hebben van nou ja, dan trek ik me wel terug, of weet je, ik doe mijn eigen ding. Dus dat, bij vrouwen zie je dat wat minder. Die hebben meer de behoefte van oké, ik wil ook gewoon echt dit kunnen en hier bijhoren.
Evita: Als je het wil vertellen. Je kwam er natuurlijk op een moment achter van: Goh, er werkt iets bij mij misschien anders dan bij anderen en je gaf aan dat het best wel een zoektocht was naar een diagnose. Hoe ging dat traject?
Céline: Ja, hoe het bij mij ging, als ik terugkijk naar vroeger, dan zie ik: Oh ja, ik was al een heel angstig kind. Ik durfde eigenlijk bijna niks te zeggen en ik durfde niet eens door de klas te lopen. Ik had mijn mond, ja, altijd dicht en ik was heel erg aan het opletten, observeren, of op dat moment heb je het niet zo door. Want je hebt niet door van goh, dit doet een ander kind niet. Want ja, dat weet je niet. Maar ik was heel angstig en gespannen altijd en het heeft zich eigenlijk wel, is eigenlijk altijd wel aan de orde geweest, totdat ik, denk ik, een jaar of 16... Nou ja, toen ik puber werd, begon ik heel veel te spijbelen en ging ik school uit de weg en ik wist eigenlijk niet waarom. Achteraf had het ook al te maken met sociale interacties en de energie dat school ook wel kostte. Totdat ik op mijn 17de in de hulpverlening kwam, omdat het gewoon echt niet ging. Ik had heel veel stemmingswisselingen, ik was heel somber. Heel veel angst had zich opgebouwd in de jaren, dat ik echt toen dacht: ja, ik weet niet wat er aan de hand is, maar hier moet ik wat mee, want het gaat gewoon niet goed. En uiteindelijk heeft dat dan nog 10 jaar geduurd, voordat de autisme diagnose eruit kwam, ruim 10 jaar.
Evita: Wow, ja.
Céline: Want ik kreeg eigenlijk veel andere diagnoses opgeplakt, of toegewezen en heel veel behandelingen gehad, die allemaal eigenlijk niet aansloegen. En eigenlijk allemaal, ja oké, dit werkt niet, we gaan dit proberen. Oké, dat werkt niet, we gaan dat proberen. En ik had geen idee. Ik had alleen maar zoiets van: Oké, alles werkt bij mij niet. Ik moet van het een naar het ander. Mensen wilden allemaal dingen van mij, vroegen mij dingen, waar ik eigenlijk voor mijn gevoel niks mee kon. Het werd steeds intensiever, de behandeling. Dan moest ik naar, van gewoon ambulant naar een afspraak komen, naar oké, een deeltijdbehandeling en uiteindelijk wilden ze mij naar een kliniek, een instelling, waar ik dan doordeweeks zou verblijven en in het weekend naar huis zou gaan. Om echt heel goede therapie te krijgen voor persoonlijkheidsstoornis. Wat ik dus niet had, maar op die tour zaten ze toen. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, omdat ik verder ging studeren. Maar zo kreeg ik elke keer het gevoel, wat is er mis met mij? En waarom werkt het allemaal niet? En ik merkte ook soms frustratie bij hulpverleners. Dus het was allemaal meer beschadigend dan helend en dat heeft 10 jaar geduurd. En ja, ik ontwikkelde allemaal lichamelijke klachten daarbij. Want alles ging in mijn lijf zitten. Ik kon niet goed over emoties praten. En nou ja, uiteindelijk tot aan de derde burn-out.
Evita: Wow.
Céline: Toen kwam het, dat is een hele korte samenvatting van allerlei dingen, maar toen kwam het zover dat ik zei, of dat mijn vriend eigenlijk zei van: Goh, heb jij geen autisme. Omdat het iets was wat in de familie voorkwam en wat hij ook wel bij mij herkende. En toen dacht ik: Nee, want ik had er ook een bepaald beeld van. Ik zeg: nee, dat, ik ben wel geïnteresseerd in anderen, weet ik nog dat ik zei. Of ik heb wel, want ik was juist heel erg met de ander bezig, heel erg aangepast. Dus ik dacht: nee, dat heb ik niet. Maar ja, uiteindelijk kwam dat heel duidelijk uit het onderzoek. En ja, toen ik er ook echt over ging lezen en hoorde hoe dat bij vrouwen werkte, ja toen herkende ik me in vrijwel alles, zeg maar.
Evita: En eigenlijk ben jij nu diegene die laat zien van hé, zo kan het er ook uitzien, zodat anderen niet 10 jaar hoeven te zoeken en niet denken: Oh, dit is het sowieso niet.
Céline: Precies, ja, want ik zou het echt heel zonde vinden. En dat gebeurt ook hoor. Het gebeurt nog steeds. Er zijn mensen die nu op hun 50ste of 60ste er nog achter komen. Maar ik hoop dat dat steeds minder hoeft. Want je kan, sommige mensen zeggen ook weleens van ja, waarom moet iedereen een label hebben? Maar ik herken en zelf, en ik hoor van heel veel andere mensen, in dit geval met autisme, als je weet wat er aan de hand is, dan kan je wat En als je continu tegen dingen aanloopt, en je jezelf steeds onbegrepen voelt, dan helpt het label autisme wel om te snappen van oké, dit is wat er is en dit kan ik er aan doen, of in ieder geval doen om te zorgen dat mijn leven wat makkelijker en prettiger wordt.
Evita: Ja precies. Ja, hoe kun je je leven inrichten, zodat het voor jou werkt.
Céline: Ja.
Evita: Ja en ook de omgeving misschien heldere handvaten geven van hé, dit is wat ik nodig heb. Dit vind ik prettig.
Céline: Klopt. En ook hoe kan je de dingen doen die je wel, want ik was natuurlijk al 3 keer, uit werk uitgevallen. Nou, tegenwoordig... Ik moet heel goed opletten, maar kan ik gewoon mijn werk uitoefenen, omdat ik weet hoe ik het beste in balans kan blijven. Dus ja, op die manier leer je jezelf weer een beetje opnieuw kennen.
Evita: Ja mooi, duidelijk. Wat is volgens jou de grootste valkuil nu voor, in hoe mensen praten over autisme? Dus wat zouden mensen beter kunnen doen?
Céline: Ja, ik denk dat heel veel mensen zich natuurlijk dat stereotype beeld nog heel erg in hun hoofd hebben. En misschien zichzelf ja, beter laten informeren, in ieder geval, als het gaat over de hulpverlening, of mensen die ermee in aanraking komen. Je kan natuurlijk niet van iedereen dat verwachten. En je zou ook willen dat de media, of dat soort initiatieven, als ze dan over autisme wat willen hebben, pik dan niet die stereotypes eruit, want dan hou je dat beeld in stand. Dat is ook een beeld, maar dat is een heel klein groepje, bijvoorbeeld. Dus geef aandacht aan het bredere beeld van autisme. En ja, luister vooral naar iemand, vooral als mensen ook aangeven dat ze autisme hebben. Probeer niet gelijk te oordelen en vraag bijvoorbeeld: goh, wat betekent dat dan voor jou? Want voor iedereen kan dat heel anders zijn. En autisme is niet meteen dat je denkt: o oké, dus dan heb je daar moeite mee, of dan moet ik dit niet doen. Nee, dat is echt vragen aan degene van goh, wat betekent dat voor jou? Waar kan ik rekening mee houden, bijvoorbeeld?
Evita: Wat zou je willen zeggen tegen mensen die misschien twijfelen of ze autisme hebben?
Céline: Als ze twijfelen als ze autisme hebben? Tja, ik krijg vaak berichtjes van mensen die dus via Instagram bijvoorbeeld, allerlei quotes herkennen en denken: Oh jeetje, volgens mij... Ik herken me hier heel erg in. Ik wil me laten onderzoeken. Zal ik dat wel of niet doen? Of soms dat wel willen en dat de huisarts dan zegt van, nee dat gaan we niet doen, want je maakt gewoon oogcontact. Nou, dan krijg je al hele stereotype dingen terug. Ja, dat gebeurt echt nog veel te vaak, is echt bijzonder en heel schrijnend en dan komt er geen onderzoek voor iemand. Maar er zijn ook mensen die zeggen: goh, wat voegt het toe, weet je wel. Er zijn ook mensen die zeggen: oké, ik weet wel dat ik het heb van mezelf. Ik hoef niet die stempel te hebben, want ook zonder kan ik wel kijken waar ik rekening mee moet houden. Nou, dat kan ook. Maar als je dermate vastloopt in dingen dat je ook bepaalde extra hulp nodig hebt, of men soms aanspraak wil maken op indicaties, of hulp, dan is soms ook in de realiteit een diagnose nodig, hier in deze maatschappij. Dus dat is een beetje aan jezelf van, wat wil je daar in? Ik bedoel, als je jezelf gewoon goed laat informeren en kijkt hoe je leven kan vormgeven en je hebt niet voor jezelf die diagnose echt nodig, ja dan kan het natuurlijk ook.
Evita: Ja, het is ook maar net of je het inderdaad nodig hebt. Is het functioneel om een diagnose te hebben? Wat betekent het voor de rest van je leven? Wat betekent de diagnose voor jou?
Céline: Eh ja, voor mij, het is... Ik ben er juist heel erg door... Ik was er heel blij mee, laat ik het zo zeggen, uiteindelijk, omdat ik gewoon... Ik zat al in een traject van uitzoeken wat er allemaal met je aan de hand is. Dus ik was al in de hulpverlening terecht gekomen. Dus voor mij was het goed om juist nu te snappen oké, het is niet al die andere 6 diagnoses, maar het is gewoon nu autisme. En in het begin was het wel tevens een opluchting van oké, ik heb waarschijnlijk, omdat ik mij er op een gegeven moment wel erin ging herkennen en dat ik dacht: Oh ja, dit is wie ik ben en tegelijkertijd dacht ik: Oh jee, wat betekent dat dan voor de toekomst? Kan ik inderdaad nog wel, nou ja, kinderen krijgen, op dat moment dacht ik, of kan ik dat, aan een gezin, laat ik het zo zeggen? Kan ik nog wel fatsoenlijk werken, want ik ben al 3 keer uitgevallen op mijn werk? Ja, toen had ik nog geen idee. Dus het gaf ook wel weer heel veel onrust van ja, komt het dan nog wel goed? Maar ja, dat is het wel gekomen. Ondanks dat ik natuurlijk altijd wel rekening houd met van alles en kwetsbaarder ben, is het wel echt mogelijk om echt wel uit een heel diep dal te komen en dat heeft de diagnose wel voor mij gedaan.
Evita: Mooi, omdat het helderder voor je werd, hoe je zelf werkt en hoe je daarmee om kunt gaan.
Céline: Ja.
Evita: Dank je wel. Dit is echt heel fijn om het er zo over te hebben en het is voor mij in ieder geval al heel erg verhelderend. Dan wil ik je eigenlijk als laatste nog vragen: Waar kunnen mensen jou vinden, als ze meer van je willen horen? Wat kunnen ze, waarvoor kunnen ze bij je terecht en waar kunnen ze je vinden?
Céline: Ja, sowieso via de website www.autismekracht.com kunnen mensen gewoon terecht om ook informatie te lezen en ook contact te zoeken. En er staat ook een mailadres op. En via autismekracht, vooral op Instagram ben ik dan actief, deel ik veel quotes, ook wel wat via Facebook en informatie via LinkedIn kun je ook AutismeKRACHT zoeken, maar via Instagram het meeste. Dus ook veel informatie delen, maar ook wat ik bijvoorbeeld organiseer, of dat, nou ja, nieuwe kennis op gebied van autisme, eigenlijk van allerlei dingen. En waarvoor mensen dan terecht kunnen, is eigenlijk bijvoorbeeld coaching individueel, groepsbijeenkomsten, psycho-educatie. Ook organisaties die een presentatie willen over autisme, maakt niet uit welke doelgroep, als ik weet wat ik moet voorbereiden, dan kan ik me daarop aanpassen. Ik heb weleens met ouders gesprekken over kinderen, adviesgesprekken. Ja, de planner, ik heb dus een krachtplanner ontwikkeld. Dus als mensen moeite hebben met overzicht en structuur kunnen ze die planner ook via de website, als ze dat wat vinden tenminste, aanschaffen. Dus ja, eigenlijk ja, heel veel dingen wel die mogelijk zijn. En als je vragen hebt überhaupt op het gebied van autisme, kun je me die altijd wel stellen, of via mail, of via een Instagramberichtje. Probeer ik ook altijd zoveel mogelijk wel antwoord op te geven.
Evita: Mooi. Wat fijn. En misschien mag ik daar heel brutaal nog aan toevoegen, dat als er mensen luisteren, die bezig zijn om gasten te zoeken om het over autisme te hebben en ze willen een keer niet voor een stereotyperend beeld gaan van een teruggetrokken man, die geen oogcontact maakt, dat ze jou ook zeker moeten benaderen.
Céline: Ja, heel graag juist. Ja, ik merk dat het alleen al soms een soort van, wat bij mensen teweeg brengt als ze mij dan zien en ik zeg: Ik heb autisme. Dat dat soms al heel veel kan doen, omdat ze dan al een beeld hebben van, dat snap ik niet. Ja, oké, dus luister, en dat dat al heel veel kan doen. Dat ze dan zien: Oké, dat is totaal iemand anders dan wat ik voor me heb in mijn hoofd, qua autismeplaatje.
Evita: Ja, fantastisch. Nou, super. Ik wil je in ieder geval super, superveel succes wensen met al het mooie werk dat je doet.
Céline: Dank je.
Evita: En je heel erg bedanken voor vandaag.
Céline: Ja, jij ook. Ja, graag gedaan en ook jij veel succes met de podcast.
Evita: Ja, dank je wel.
Outro met stem van Evita op vrolijk snel muziekje: Bedankt voor het luisteren. Inclusiecast wordt gehost door mij, Evita Lammes, en gemonteerd door Ferry Molenaar, de Podcast Creator. Inmiddels is uit de podcast een bedrijf ontstaan. Osiris Hoepel, Sharmila Vooren, Nonye Onwuka en ik bieden hulp bij inclusieve communicatie. Van unconscious-buyer training en advies tot video en tekst, we helpen je graag. Je kunt Studio Samen vinden op studio-samen.nl, op Instagram: @wijzijnstudiosamen en je bent altijd welkom om een mailtje te sturen naar contact@studio-samen.nl. Hopelijk tot snel!